مردم شناسی:

... که یاران فراموش کردند عشق:

شاید عده ای تصورنمایند که موضوع این دفعه چرا وبه چه دلیل بجای مسائل اقتصادی به معضلات اجتماعی اختصاص یافته است؟بایستی به عرض برسانم ،بدلیل اهمیت مسائل اجتماعی درشرایط کنونی ، ناچارا" ، بطورمختصر به موضوعات اجتماعی اشاره ای نموده ، تا توضیحات تکمیلی آن را به عهده جامعه شناسان ( که مدتی است حضورآنان درجامعه احساس نمی شود) محول نمایم.

این روزها اظهارات متفاوتی درباره جمعیت به گوش می رسد . هرقشری ازافراد جامعه متناسب با فکرواندیشه خود مطالبی رابیان می نماید ، که بعلت علمی نبودن ، قابلیت اجرائی  ندارد.

حضورنا محسوس ویا کم رنگ جامعه شناسان ومردم شناسان درجامعه و نیزبعلت فقدان راهکاری مناسب ، جهت حل معضلات اجتماعی ، گروههای مختلف جامعه را وادار به اظهارنظر وتصمیماتی غیرعلمی می نماید، که اگر برای حل این معضل اجتماعی چاره اندیشی نگردد ، همگان ازآن متضرر می گردند.

بررسی واظهارنظر درمورد جمعیت نیاز به تخصص ویژه دارد ، که بعهده جامعه شناسان ومردم شناسان می باشد.

جمعیت هرجامعه متشکل از: کودک، نوجوان، جوان ،بزرگسال وهمچنین کهنسال می باشند ، که رشد گروههای سنی مختلف بایستی متناسب با یکدیگر صورت گرفته وازموازنه وتعادل منطقی برخوردار باشند.اگر این موازنه بهرعلتی برقرارنباشد ، مشکلاتی درآینده( نظیر کاهش یا افزایش گروه سنی خاصی ازجمعیت) بوجود می آید.وبرای همین منظور بطورمداوم ومستمر بایستی ، این گروههای سنی مختلف توسط اموراجتماعی( که شامل جامعه شناسان ومردم شناسان می باشند) تنظیم گردد.یعنی،هرگاه دریکی ازگروههای سنی ، کاهش ویا افزایش ایجاد گردد، توسط اموراجتماعی ، نسبت به تشویق مردم برای افزایش ویا کاهش آن اقدام گردد.

اما بعلت عدم حضورفعال جامعه شناسان ونیزافرادی که درمورد مسائل اجتماعی صاحب نظر می باشند و حتی دانشجویان دانشگاهها ( که زمانی ازنظرفرهنگی درسطح بالائی ازرشد قرارداشته وهمواره اوقات فراغت خودرا به مطالعه پرداخته وساده پوش وحاضر به گذشت وهرنوع فداکاری برای همنوعان خودبودند) قادربه اظهارنظر صحیح وعلمی درمورد مسائل اجتماعی ، نظیر جمعیت نمی باشند.

وضعیت کنونی دانشجویان دانشگاهها با موقعیت دانشجوئی پدرومادرانشان متفاوت می باشد. پدرومادرانشان ، زمانی که دانشجو بودند ، به مطالعه بسیارپرداخته وبه ساده زیستی وکمک به همنوعان خود مشهوربوده وبرای بهبود جامعه خود حاضر به هرگونه گذشت وفداکاری بودند. ولی متاسفانه دانشجویان کنونی دانشگاهها به مطالعه تمایلی نداشته وساده پوشی وحس نوع دوستی درآنان یافت نمی شود.

هنگامیکه زندگی دانشجویان کنونی را با زندگی دانشجوئی پدرومادرانشان مقایسه می کنیم ، مشاهده می کنیم که جوانان دانشجو ، تا چه اندازه ازافکار واندیشه پدرومادران خود فاصله گرفته اند.

بایستی علت این موضوع توسط جامعه شناسان ومردم شناسان بررسی شده وراهکاری مناسب جهت حل این معضل اجتماعی ( که بی تفاوتی وعدم نوع دوستی را درجامعه دانشجوئی ایجاد نموده) ارائه گردد، تا این دانشجویان همانند پدرومادرانشان انسانهائی نوع دوست وفداکاربرای جامعه شان باشند.

به امید روزی که شاهد جامعه ای ، شاداب وموفقی باشیم ، برای همه جوانان، بخصوص دانشجویان جامعه مان آرزوی پیروزی وسرافرازی می نمایم.