زندگی زیبا است . اما می توان آن را با برنامه ریزی علمی زیباترنمود.
موضوعی که بررسی آن پرداخته می شود ازمهمترین آرزوی هرفردی است که با تمام توان وتلاش سعی در بدست آوری آ ن می نماید.
میل به زندگی مسئله ای بسیارجدی درجوامع امروزی است. که کاهش آن سبب مشکلات روحی وروانی وافزایش آن جامعه ای سالم وشاداب را به ارمغان می آورد.
وقتی ازنوجوانان ونیزجوانان درمورد وضعیت تحصیلیشان پرسش می شود با ناامیدی پاسخ می دهند که ادامه به تحصیل چه فایده ای دارد؟
وقتی قرار است که پس از اتمام تحصیلات متناسب با تخصصی که فراگرفته ایم کاروشغلی بدست نیاوریم . پس چرا بیهوده برای آموزش علم ودانش تلاش کنیم؟
وقتی که پس ازکسب علم ودانش به کاری مشغول شویم که به تحصیلات علمی نیازندارد وهرکس بدون داشتن تخصص وتجربه می تواند آن را انجام دهد.
این سخنان اززبان هرکسی که جاری شود بایستی به آن دقت بشتری نمود. زیرا نشان ازنا امیدی ومشکلات روحی وروانی دارد. اگربه رفع این مشکل اقدام نشود مشکلات روی هم انباشته شده وکوهی ازمشکلات ایجاد می گردد که منجربه نابسامانیهای اجتماعی می گردد.که دامنگیرهمه می گردد.
وقتی که نا امیدی ویاس درجامعه گسترده وفراگیرشود دیگر امکان بهبودی آن به آسانی میسرنمیشود. وآن زمانی است که بایستی بهاء بیشتری ازبابت آن بپردازیم.
برای رفع این معضلات اجتماعی بایستی ازوجود روانشناسان وجامعه شناسان ونیزازهمه مهمتر ازاقتصاددانان برای برنامه ریزی علمی درجهت افزایش میل به زندگی درنوجوانان وجوانان وبطورکلی درمردم بهره برداری نمود. تابتوانند با همفکری یکدیگر راهی برای برون رفت ازاین مشکلات اجتماعی بیابند.
با آرزوی روزی که یاس ونا امیدی درجامعه رخت بسته وامیددرآن افزایش یابد سالی پرازخیروبرکت برای همگان آرزو می نمایم.